Gloria - geneza nazwy grupy Mało jest słów pojawiających się z taką częstotliwością i posiadających taką ilość odcieni znaczeniowych, jak "gloria". Tekst klasyczny to "Chwała Bogu na wysokości " - bardzo stary hymn, recytowany lub śpiewany przez całe zgromadzenie, który zawiera deklarację, iż "dzięki Ci składamy, bo wielka jest chwała Twoja" i że Jezus Chrystus żyje "w chwale Ojca". Na początku lektury Ewangelii aklamacja skierowana jest do Jezusa: "Chwała Tobie Panie". Po zachęcie kapłana: "Módlcie się bracia" następuje odpowiedź ludu: "Niech Pan przyjmie(...)na cześć i chwałę swojego Imienia". Na zakończenie prefacji kapłan zaprasza do śpiewu "hymnu ku Twojej chwale", zaś zgromadzenie podejmuje : "Niebiosa i ziemia są pełne Twojej chwały". Na koniec zaś, po modlitwie, czyli embolizmie, następującej po Ojcze nasz ma miejsce inna jeszcze aklamacja: "Bo Twoje jest królestwo, potęga i chwała ". Co oznacza "gloria"? To pytanie zdaje się być zbyteczne, gdyż wszyscy wiedza, że słowo to jest równoznaczne z chwałą, uwielbieniem, słowami i gestami wielkości, sławy i godności jakiejś osoby: wobec Boga, Jego potęgi i dobroci odczuwamy potrzebę wyrażenia naszego podziwu, oddając Mu nasz honor i wznosząc przed Nim nasze entuzjastyczne uwielbienie. A jednak nie takie jest znaczenie biblijne "gloria", czy chociażby znaczenie pierwotne. Oryginalne słowo hebrajskie kabod - przetłumaczone na grecki jako doxa, a na łacinę jako gloria - oznacza to, co zawiera "wartość" osoby, jej znaczenie, wybijającą się osobowość. Stąd też przypisany Bogu termin gloria - który określa sposób myślenia i rozumowania - zaczął oznaczać rzeczywistość Boga, Boga w sobie samym, to kim On jest i to, co czyni dla człowieka. Tak więc całe stworzenie opowiada "chwałę" Bożą (Ps 8), czyli staje się Jego chwałą, nosi na sobie znamię Jego wielkości. Tak samo cudowne dzieła, poczynając od uwolnienia z Egiptu, dokonane na rzecz Izraela stanowią chwałę Boga, czyli objawienie Jego potęgi i wielkości (por Ez 14). "Cała ziemia pełna jest Jego chwały" śpiewają serafini, według widzenia Izajasza (Iz 6, 3) podczas liturgii świątynnej: to znaczy, że jest pełna Jego majestatu lub wielkości i to objawia. Kto uczestniczy w kulcie, ten widzi objawienie się Boga i kontempluje je z pełną podziwu wdzięcznością, co więcej, usuwa się, aby dać miejsce Boskiej wielkości. W Nowym Testamencie "chwała" Boża osiąga swoje największe objawienie w Jezusie, w Jego ludzkim wcieleniu (por. J 1, 14), w dokonanych przez Niego cudach (por. J 2, 11), w jego męce na krzyżu: to jest moment kulminacyjny Jego chwały, czyli objawienia się miłości Bożej, wierności wobec Jego woli, pojednania pomiędzy Bogiem a człowiekiem w Chrystusie. "Chwała Bogu, a pokój ludziom" to początkowe zdanie hymnu, śpiewanego przez aniołów na Boże Narodzenie które oznacza: teraz właśnie zbawcza moc Boga (chwała) objawia się w Jezusie, a na ziemi zapanowuje pokój. Zbawienie urzeczywistnia się dla wszystkich ludzi przeznaczonych przez Bożą życzliwość, ukochanych przez Boga. Gloria in excelsis Deo w protestantyzmie i anglikanizmie znana też jako Większa doksologia - jeden z chrześcijańskich śpiewów liturgicznych, stanowiący m.in. jedną z części stałych katolickiej Mszy Świętej. Konkludując, oddawanie Bogu chwały nie jest tylko zwykłym, spontanicznym gestem ludzkim, wyrażaniem w słowach Jego wielkości, lecz oznacza postrzeganie, widzenie, przyjmowanie Jego wielorakiego objawienia się oraz przylgnięcie do Niego tam, gdzie to objawienie do nas dociera, przede wszystkim w śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa, w Jego krzyżu "chwalebnym". To właśnie jest Jego i nasza chwała.