W tradycji Kościoła w Polsce Niedziela Zmartwychwstania rozpoczyna się procesją rezurekcyjną. Celebrans i cała asysta udaje się najpierw do grobu Pańskiego. Tam kapłan wznosi radosny okrzyk: „Chrystus zmartwychwstał!”, na co wierni odpowiadają: „Prawdziwie zmartwychwstał!”.
Po tych słowach procesja na czele z krzyżem ozdobionym czerwoną stułą oraz z figurą Zmartwychwstałego Chrystusa wyrusza i przeważnie trzykrotnie okrąża kościół. Pierwotnie procesja ta obchodziła cmentarz, który zwykle znajdował się w pobliżu kościoła, by oznajmić leżącym w grobach, że Chrystus zmartwychwstał i zwyciężył śmierć.
Po dojściu do głównego ołtarza i błogosławieństwie Najświętszym Sakramentem rozpoczyna się Msza św. Po czytaniach śpiewa się Sekwencję, w której Maria opowiada o pustym grobie i spotkaniu z Chrystusem zmartwychwstałym. Następnie Ewangelia ukazuje apostołów, którzy słysząc, że ich Mistrz zmartwychwstał, podążyli sprawdzić, czy grób rzeczywiście jest pusty. W teologii podkreśla się, że jedynym „świadkiem” samej chwili zmartwychwstania był ten grób. Nikt z ludzi nie był przecież świadkiem tego faktu.
Wielkanocną Eucharystię kończy rozesłanie śpiewane zwykle na uroczystą, gregoriańską melodię:
„Idźcie w pokoju Chrystusa. Alleluja, alleluja”, na co wierni odpowiadają podobnym śpiewem:
„Bogu niech będą dzięki! Alleluja, alleluja”.

Świadectwa Zmartwychwstania - Chusta z Manopello i Całun Turyński

7 kwietna 30 r. - Jezus zdjęty z krzyża został owinięty w nowe płótno (Mt 27,59) i złożony w grobie. Rankiem znaleziono płótno puste.
II wiek - pierwsze wzmianki o Świętym Obliczu Chrystusa na płótnie, czczonym w Edessie (dzisiaj Urfa w Turcji).
525 r. - podczas prac remontowych odkryto obraz achirópita ("nie zrobiony ludzką ręką") zwany Mandylionem.
944 r. - Mandylion zostaje przewieziony do Konstantynopola.
1147 r. - Ludwik VII, król Francji, będąc z wizytą w Konstantynopolu oddał cześć Całunowi.
1307 r. - Templariusze zostali jako heretycy m.in. za potajemne oddawanie czci Świętemu Obliczu, które było repliką Całunu.
1389 r. - Pierre d'Arcis, biskup Troyes, zakazał wystawiania Całunu.
1506 r. - papież Juliusz II oficjalnie uznał Całun.
1532 r. - w nocy z 3 na 4 grudnia wybuchł pożar w Chambéry. Całun został uszkodzony. Dwa lata później Klaryski przyszyły łaty, widoczne do dzisiaj.
1 czerwca 1694 r. - Całun został przeniesiony do Katedry w Turynie i umieszczony w przyległej kaplicy wzniesionej przez Guarino Guariniego. Błogosławiony Sebastian Valfre wzmocnił postrzępione miejsca płótna.
Maj 1898 r. - turyński adwokat, Secondo Pia, wykonał pierwszą fotografię Całunu.
Potrzeba było wynalezienia fotografii, aby niemy świadek Zmartwychwstania mógł poraz pierwszy przemówić: niewyraźne plamy na materiale przybrały na negatywie fotograficznym wyraźny kształt człowieka w niego zawiniętego
1931 r. - zawodowy fotograf, Giuseppe Enrie, wykonał nowe zdjęcia Całunu.
1933 r. - odbyło się wystawienie Całunu z okazji dziewiętnastu wieków Odkupienia.
1969 r. - komisja naukowa zbadała Całun. Giovanni Battista Judica Cordiglia, wykonał pierwsze kolorowe fotografie.
1988 r. - odbyła się próba ustalenia daty powstania Całunu poprzez badanie radioaktywnym izotopem węgla. Badanie wykazało średniowieczne pochodzenie (ok. 1260-1390).
1995 r. - rosyjski naukowiec, Dymitrij Kuzniecow, udowodnił doświadczalnie, że pożar z 1532 r. zmienił jakość radioaktywną węgla obecnego na Całunie. Badania te podważają teorię o średniowiecznym pochodzeniu Całunu i przesuwają czas jego powstania do I wieku.
Noc z 11 na 12 kwietnia 1997 r. - gwałtowny pożar zniszczył kaplicę Guariniego, pałac królewski i Katedrę Turyńską. Całun został uratowany w ostatniej chwili i prawdopodobnie nie odniósł żadnych szkód.
29 kwietnia - 11 czerwca 2000 r. - odbyło się publiczne wystawienie Całunu z okazji Roku Jubileuszowego.