Kościół p.w. Św. Trójcy w Skarżysku Kościelnym wybudowany został w 1637 roku przez zakon Cystersów z Wąchocka. W roku 1657 powstała samodzielna parafia w Skarżysku Kościelnym, a konsekracji kościoła dokonał w 1663 bp Tomasz Oborski. Kościół wybudowano w technologii murowanej z cegły na zaprawie wapiennej i obustronnie tynkowano. Bryła budynku składa się z jednonawowej części głównej nakrytej dachem dwuspadowym pokrytym blachą ocynkowaną malowaną (aktualnie trwają prace remontowe wymiany poszycia dachu). Na kalenicy dachu od strony wschodniej znajduje się sygnaturka nakryta hełmem cebulastym z latarnią. Od wschodu do nawy przylega węższe, prostokątne, zamknięte półkoliście prezbiterium, nakryte dachem dwuspadowym stożkowym. W narożach zachodniej części nawy znajdują się dwie oparte na planie ośmiokąta nierównoramiennego dwukondygnacyjne wieże nakryte półkolistymi hełmami z latarniami.

W rogu między prezbiterium i nawą od strony północnej znajduje się skarbczyk, kryty dachem trzyspadkowym, od południowej natomiast strony zlokalizowana jest zakrystia i kruchta kryta dachem dwupołaciowym.

  Do środkowej części nawy od strony północnej przylega kaplica prostokątna zamknięta półkoliście i nakryta ośmioboczną kopułą cebulastą z latarnią. Ściany zewnętrzne otynkowane, na cokole, zwieńczone bogato profilowanym gzymsem koronującym. Fasada zwrócona na zachód, ujęta w narożach wieżami, jednoosiowa, jednokondygnacyjna, zwieńczona szczytem. Na środku znajduje się zamknięty półkoliście portal. Po bokach ujmują go pary półkolumienek dźwigających profilowany gzyms i płasko obramione czoło łuku z zaakcentowanym kluczem. Powyżej portalu na jego szerokości znajduje się gzyms, a ponad nim okulus w profilowanym obramieniu. Przebiegający przez fasadę gzyms główny wydziela jej trójstrefowy szczyt. Strefy szczytu natomiast rozdzielają gzymsy pośrednie.

          Parafia pod wezwaniem Św. Trójcy w Skarżysku Kościelnym położona jest w północno-zachodniej części Małopolski, na obszarze Wyżyny Kielecko-Sandomierskiej, na pograniczu Wzgórz Koneckich z Przedgórzem Iłżeckim, na obszarze Staropolskiego Zagłębia Przemysłowego.
Pod względem administracyjnym w swej przeszłości historycznej należała do dawnego województwa sandomierskiego, w czasie zaborów do guberni radomskiej a od 1918 roku do województwa kieleckiego w powiecie iłżeckim.Pod względem przynależności kościelnej należała do diecezji krakowskiej.

     Teren pod względem morfologicznym jest silnie zróżnicowany. Obejmuje położoną między wzgórzem Pogorzałe (346 m n.p.m.) a wzgórzem Młodzawy (góra św. Anny) przerwę erozyjną wykonaną przez rzekę Kamienną, wyżynę polodowcową na terenie Skarżyska Kościelnego, Lipowego Pola i Grzybowej Góry, na rzeźbie której zaznaczyły się bardzo silnie procesy peryglacyjne zlodowaceń krakowskiego (Mindel) i środkowo-polskiego (Riss). Część doliny Kamiennej i jej dopływów: Bernatki i Oleśnicy na terenie parafii jest podmokła. Spowodowało to powstanie terenów bagnistych i torfowisk z nieodłącznie towarzyszącymi im, szczególnie koło Grzybowej Góry, wydmami piaszczystymi. W dawnych wiekach jak świadczą fragmentaryczne przekazy źródłowe obszar ich był znaczny.

 

           Liczba wiernych Parafii Św. Trójcy w Skarżysku Kościelnym wg rocznika Diecezji Radomskiej Wyd. AVE Radom 2007 wynosi 2282 katolików.

 

powrót